Plac Małachowskiego w Warszawie - III nagroda
Jury w konkursie na modernizację Placu Małachowskiego w Warszawie przyznało dwie nagrody równorzędne za III miejsce.
Nagroda III równorzędna dla zespołu autorskiego w składzie: Marcin Adamczewski, Karol Pasternak, Piotr Maciaszek, Adriana Bartniczuk, Diana Kwiatkowska, Tomasz Mikoś.
Uzasadnienie jury
Trzecią nagrodę równorzędną przyznano za spójną i atrakcyjną wizualnie próbę zespolenia przestrzeni placu za pomocą posadzki o rysunku siatki trójkątów (nawiązanie do funkcji kościoła ewangelickiego jako punktu 0 siatki geodezyjnej Warszawy). Posadzka obejmuje cały plac w granicach trzech pierzei zabudowanych i zielonej pierzei północnej (Ogród Saski), jezdnie i chodniki umieszczono na podobnym poziomie, symbolicznie i funkcjonalnie przyznając pierwszeństwo ruchowi pieszemu. Ten odważny pomysł nie został jednak satysfakcjonująco rozwiązany w detalu (plastikowe przegrody). Również inne detale nie zostały przemyślane, sprawiają wrażenie niedopasowanych skalą i przypadkowych (np. kamienna wydma na rogu Mazowieckiej i Kredytowej czy instalacja/rzeźba na rogu Mazowieckiej i Traugutta o niezdecydowanej skali i lokalizacji). Jednorodność i otwartość zaproponowanej przestrzeni można traktować jako zaletę (integracja przestrzeni placu i gmachów), ale i wadę — oznakę braku zdecydowania, nieumiejętności hierarchizacji przestrzeni.
Nagroda III równorzędna dla zespołu autorskiego w składzie: Jerzy Porębski, Grzegorzy Niwiński we współpracy z Janem Gancarkiem i Towarzystwem Projektowym s.c.
Uzasadnienie jury
Trzecią nagrodę równorzędną przyznano za realistyczną próbę zintegrowania historycznych gmachów za pomocą delikatnych ingerencji. Za najcenniejszy element projektu uznano pomysł powiązania budynków Muzeum Etnograficznego, Zachęty i kościoła ewangelickiego jednolitą posadzką z szerokim przejściem na osi wejścia do muzeum oraz koncepcję drewnianego podestu w pobliżu Zachęty, który może działać jako scena i ogródek kawiarniany – funkcjonalny punkt ciężkości przestrzeni między budynkami. Wątpliwości wzbudziły elementy małej architektury takie jak fontanna czy przesuwane krzesła (rozwiązanie takie nie sprawdziło się na placu Grzybowskim) oraz pozostawienie niekorzystnych elementów istniejącego układu komunikacyjnego, np. zachowanie pełnej szerokości jezdni placu Małachowskiego z czterema pasami ruchu oddzielającymi kamienicę Raczyńskiego od przestrzeni placu, a także przejścia dla pieszych przez ulicę Królewską. Zaproponowaną stylistykę oceniono jako zachowawczą i bezpieczną, choć pozbawioną zdecydowanego wyrazu.
