Projekt Parku nad rzeką

Galeria

Kompozycję parku oparto na geometrycznych kształtach nawiązujących do architektury pobliskich osiedli oraz nietypowej „kanciastej” bryły pobliskiego kościoła. Dodatkowo wprowadzono elementy liniowe rabaty, ławki, kładki oraz elementy w nawierzchni. Taka forma podkreśla osie widokowe oraz nakierowuje przechodnia na konkretne elementy znajdujące się w parku. Plac Ducha Świętego ma duże znaczenie komunikacyjne, ale nie ma tam odpowiedniej infrastruktury i nawierzchni pozwalającej na efektywną komunikację. Projekt przewiduje poprawę komfortu i bezpieczeństwa pieszych przez uczytelnienie powiązań komunikacyjnych oraz usankcjonowanie istniejących ścieżek nieformalnych. Nawierzchnię placu tworzą głównie płyty granitowe. Są one przecięte ścieżkami z nawierzchni mineralnej HanseGrand, które naprowadzają przechodnia na kościół Ducha Świętego i Pomnik Nieznanego Sybiraka, a także zapraszają do wstąpienia w głąb parku. Otwarta przestrzeń placu uwydatnia bryłę kościoła oraz pokazuje jego powiązanie z rzeką.
Na terenie placu Ducha Świętego rzeka jest podporządkowana potrzebom człowieka, otoczona bezpośrednimi zejściami do rzeki. Zaprasza ona do czynnej aktywności poprzez łagodną skarpę, która pozwala odwiedzającym na bezpośredni kontakt z wodą. Możliwe jest przekroczenie rzeki przez system bloków kamiennych umieszczonych oddzielnie w korycie rzeki i tworzących oryginalne, nieciągłe przejście. Materiał wykorzystany w tym miejscu nawiązuje do kamiennego ogrodzenia Pomnika Nieznanego Sybiraka.
Plac Ducha Świętego jak i jego otoczenie jest ściśle związane z symboliką i pamięcią ofiar wywózki na Sybir. Symbolika ta jest tak silna, że zdecydowano nie wprowadzać nowych elementów nawiązujących do Sybiru. Zmodyfikowano jedynie istniejący pomnik – tablicę przy szpalerze dębów, której czytelność w przestrzeni nie była dobra. Zamiast tablicy wprowadzono podłużne elementy w nawierzchni zawierające informację z imieniem i nazwiskiem osoby, której poświęcone jest dane drzewo.
W południowej części terenu znajduje się kolejny punkt parku tj. niewielki plac z fontanną skomponowany na planie sześciokąta. Taka lokalizacja placu zapewni odpowiednie odsunięcie się od kościoła, tworząc jednocześnie jego przedpole. Forma placu ma na celu zachęcenie przechodniów do wstąpienia w głąb parku. Sześciokątny plac otacza system rabat bylinowych, wpisanych w kształt koła. Z nawierzchni placu wyłaniają się dwie drewniane kładki prowadzące nad rzekę podkreślające nadwodny charakter terenu.
W centralnej części parku znajduje się ogród bylinowy poprzecinany usytuowanymi prostopadle do ścieżek strzyżonymi żywopłotami cisowymi i grabowymi o wysokości jednego metra. Geometryczny kształt żywopłotów kontrastuje z delikatnym pokrojem zwartych nasadzeń kwiatowych. Wykorzystane trawy dodają lekkości całej kompozycji i są elementem wprowadzającym ruch. Ławki rozmieszczone wzdłuż żywopłotów stwarzają kameralne miejsca do odpoczynku wśród kolorowych kwiatów. W pobliżu ogrodu bylinowego znajduje się wzgórze widokowe. Teren doliny jest otwarty, dlatego wprowadzenie punktu wyżej położonego pozwoli oglądać atrakcyjne widoki i zwróci uwagę na dominantę architektoniczną, którą jest kościół Ducha Świętego, a jednocześnie nakreśli jego nową relację z zmeandryzowaną rzeką.
Moduł prostokątnej stalowej ramy w różnym rozmiarze tworzy element powtarzający się na terenie całego parku w postaci ławek, rabat, pergoli. Tworzy element charakterystyczny dla przestrzeni parku. Ramy widokowe – pergole stanowią element naprowadzający wzrok na wybrane perspektywy oraz odwracający uwagę od linii wysokiego napięcia ciągnącej się wzdłuż całego założenia. Wykonane ze stali kwasoodpornej odbijają światło i nie są podatne na korozję. W górnym profilu umieszczone są reflektory dające ciekawy efekt wizualny w nocy.Na terenie doliny, zwłaszcza w jej południowej części koryto rzeki układa się swobodnie w linie faliste i poddaje renaturyzacji by współistnieć z półdzikim krajobrazem. Teren nadrzeczny pozostaje niedostępny bezpośrednio, poza wyznaczonymi miejscami, można go jednak oglądać z kładek lub zaprojektowanych punktów widokowych.
W układzie komunikacji pieszej zachowuje się założenie liniowe wzdłuż rzeki Dolistówki. Ciągi piesze wyznaczono w sposób ukierunkowujący przechodnia na tereny nadrzeczne.Wskazujący ten sam kierunek układ posadzki naprowadza użytkownika na poszczególne elementy w głębi parku. Przy głównych alejach zlokalizowane są małe otwarte wnętrza otoczone drzewami. W projekcie duże znaczenie posiada tworzywo roślinne. Szczególnie zwrócono uwagę na rangę roślin miododajnych, głównie bylin przyciągających owady. W pobliskim lesie Bagno występują rzadkie gatunki motyli i utworzenie miejsc ukwieconych może je przyciągnąć do parku. Oprócz nasadzeń bylin zaprojektowano łąki kwietne zawierające mieszankę gatunków rodzimych roślin typowych dla łąk. Zdecydowano zachować większość istniejących drzew.
W południowej części terenu nie wprowadzano nowych funkcji ze względu na duże uwilgotnienie gruntu. Wzdłuż ścieżek zlokalizowanych w południowo wschodniej części parku zaplanowano nasadzenia drzew na planie siatki kwadratów. Drzewa utworzą zacienienie i zachęcą do spacerów. Ażurowe ich nasadzenie nie przesłoni widoków do wnętrza parku, a jednocześnie stworzy barierę akustyczną.