dom jednorodzinny pod Łaskiem

Galeria

Dom znajduje się nieopodal Łodzi koło Łasku. Zaprojektowany został dla małżeństwa, koło pięćdziesiątki, które postanowiło opuścić miasto w poszukiwaniu ciszy i spokoju. Jest to dom przeznaczony dla dwojga ludzi o powierzchni około 160 m2. Posiada pokój gościnny na parterze, pozwalający zamieszkać dwóm osobom oraz oddzielną dla nich łazienkę z w-c. Oprócz tego na parterze znajdują się jeszcze pomieszczenie techniczne z kotłem gazowym oraz część dzienna z otwartą kuchnią i jadalnią, oddzielonymi bryłą kominka. Piętro posiada funkcję typowo prywatną. Część sypialna z wejściem przez garderobę oraz łazienką, a także miejsca do pracy. Na antresoli pracownia z małym balkonem oraz druga pracownia grafika jako dość duże wydzielone pomieszczenie. Budynek stoi w zasadzie na wsi wśród pól w sąsiedztwie jeszcze trzech domów, na działce o powierzchni około 1000 m2, na osi wschód – zachód. Jego umiejscowienie w terenie oraz względem stron świata miało ogromny wpływ na ukształtowanie bryły. Najważniejsze okna budynku łącznie z dużą przesuwną witryną salonu znajdują się od południa. Od północy zaprojektowane są jedynie malutkie okienka pomieszczeń pomocniczych, matowe szczeliny doświetlające salon oraz ze względu na specyfikę pracy grafika, brak bezpośredniego światła słonecznego, okna pracowni na piętrze. Część dzienna posiada dwa tarasy. Od południa, z którego rozpościera się piękny widok na pola i zagajnik brzozowy, zamknięte ciemną ścianą lasu, na tle której od czasu do czasu przejeżdża pomarańczowy pociąg podmiejski, widok równie ciekawy zimą. Taras wschodni, kuchenny osłonięty od letniego słońca ścianą pozwala zjeść posiłek w gorący dzień, lub po prostu posiedzieć w cieniu w czasie upału. Górna bryła lekko przesunięta i nadwieszona nad dolną dominuje swym ciemnym kolorem, nad jasnymi ścianami parteru, w celu podkreślenia agrawitacyjności tego rozwiązania. Równocześnie tworzy ona zadaszenie nad głównym wejściem i miejscem postojowym samochodu oraz tarasem południowym. Elementem spajającym w całość, te dwie różne od siebie formy, jest przenikająca bryła wykonana z chropowatej i naturalnie nie oczyszczonej cegły klinkierowej, której faktura kontrastowała z gładką fakturą tynku oraz podkreślała ważność tego elementu w całości kompozycji. Pergole zewnętrzne nad balkonem i głównym tarasem, wykonane jako dźwigary deskowe, nawiązują na zewnątrz do widocznej od środka konstrukcji dachu. Współpraca z inwestorem była dość szczególną gdyż jest on znanym polskim grafikiem, profesorem trzech katedr na Łódzkim ASP i Politechnice Łódzkiej. Jego nieco odmienny sposób patrzenia na tematy związane z estetyką , polegający na afirmacji prostoty i czystości formy oraz uwolnienie umysłu od kulturowo, szczególnie w naszej części europy, zakorzenionej wizji typowego domu jako budynku posiadającego spadzisty dach i cztery ściany z oknami, pozwolił nam dyskusje na tematy projektowe sprowadzić na płaszczyznę dywagacji na temat przenikania się brył, proporcji, kontrastów materiałowych. Razem tworzyliśmy rzeźbę, która była wynikiem funkcji oraz naszego „odczuwania” ekspresji, którą wyrażała tworzona przez nas bryła. Wywiązała się między nami swoista symbioza, w której uzupełnialiśmy się nawzajem. Silną inspiracją dla mnie była również twórczość prof. Miśkiewicza, w której zawiera on ogromny ładunek własnych emocji i która jest przesiąknięta jego osobowością.
Powstał dom, który mimo wielu opinii, szczególnie autochtonicznych, ze względu na swoją horyzontalną kompozycję wpasowuje się w obraz otaczających go pól, których podstawą kompozycji jest pozioma linia prosta. Dom który poprzez swoje materiały takie jak naturalna cegła, drewno, kamienna kostka tarasów, harmonizuje z okoliczną wiejską zabudową. Którego ukształtowanie względem słońca i roztaczających się widoków, pozwoliło wniknąć weń otaczającej go przyrodzie i w pełni cieszyć się swym mieszkańcom pięknem jego okolicy. Dom, który latem jest tak otwarty, że praktycznie zacierają się jego granice a zimą osłania swoich mieszkańców jedynie od zimna pozwalając się cieszyć pięknem zimowej przyrody. Chcieliśmy stworzyć prawdziwy „wiejski dom”, nie w formie, lecz w treści.