Kamienica na Emilii Plater w Warszawie
Autorem projektu jest pracownia loesch+partnerzy. Konrad Loesch, będący partnerem pracowni znalazł się na liście na czterdziestu młodych architektów, którzy wyłonieni zostali w konkursie Europe 40 Under 40 edycja 2024.
Współczesna kamienica na Emilii Plater w Warszawie
Kontekst urbanistyczny
Śródmieście łączy dwie epoki przedwojennej i współczesnej Warszawy. Historia ulicy Emilii Plater sięga 1972 roku kiedy została ona rozplanowana jako łącznik pomiędzy Al. Jerozolimskich a ulicą Koszykową. Wraz z budową Pałacu Kultury i Nauki stała się jedną z istotnych arterii nowego układu urbanistycznego Warszawy. Na odcinku wychodzącym z Placu Defilad, zabudowana jest kamienicami czynszowymi autorstwa architekta A. Wayde’a, jak również bogata w obiekty zabytkowe, uzupełnione nową tkanką. Teren pod projektowane uzupełnienie pierzei zachodniej znajduje się pomiędzy zabytkowym neobarokowym pałacykiem z 1900 roku pełniącym funkcję niegdyś ambasady USA a obecnie Maroka zaprojektowanym przez arch. Juliusz Dzierżanowskiego a budynkiem kamienicy czynszowej datowanej na 1903 rok. W głębi działki znajdowała się pierwotnie zniszczona oficyna, zaś część frontowa pozostawała pusta i nie była użytkowana. Kontekst otoczenia stanowią zarówno obiekty zabytkowe jak i istotne obiekty w krajobrazie powojennej Warszawy. Rangę ulicy podnoszą budynki m.in. Hotelu Marriott, Hotelu Intercontinental, Złota 44, Złote Tarasy czy Dworzec Centralny.
Architektura nowej kamienicy
Architektura całego budynku utrzymana jest w nurcie minimalizmu z akcentami osadzonymi w klasykach sztuki nowoczesnej. Jest powściągliwa i posługuje się wyłącznie kilkoma zabiegami estetycznymi. Minimalistyczny detal został dopilnowany zarówno w betonowych elementach prefabrykowanych jak i „niewidocznej sztukaterii” elewacji frontowej. Zaprojektowana elewacja zaskakuje, ale nie dominuje w ciągu ulicy. Stanowi kontrast ale też wzmacnia odbiór i dodaje wdzięku sąsiadującym obiektom zabytkowym wzmacniając detal obecny na ich elewacjach.
W pracach nad projektem istotne było założenie Inwestora mówiące o obiekcie apartamentowym, reprezentacyjnym, w charakterze miejskiej willi. Miejsce zabudowy stanowiła pusta do tej pory przestrzeń w ciągu ulicy Emilii Plater. Uzupełnienie pierzei było możliwe jedynie poprzez znalezienie odniesienia wysokościowego do sąsiadujących obiektów o odmiennych bryłach, stylu i gabarytach. Zaprojektowana fasada frontowa zapewnia nawiązanie wysokościowe do poziomu gzymsów obu sąsiadujących budynków, zaś dobrany materiał okładziny fasady z jednej strony nawiązuje do kolorystyki budynku ambasady Maroka oraz marmurowego wykończenia wewnętrznego patio, zaś z drugiej strony nawiązuje wątkiem ceglanym w parterze do sąsiadującej kamienicy pod numerem 13. Istotne jest, że w kontekście historycznym budynki sąsiednie były tynkowane i wykończone w tonacjach bieli, zaś obecna dzisiaj cegła stanowi tylko wspomnienie uszkodzeń budynków w wyniku walk w okresie II Wojny Światowej. Okładzina elewacji odtwarzająca płyty ‘calacatta oro’ podnosi standard frontu budynku, a mieszające się tonacje bieli nawiązują do pierwotnej kolorystyki ciągu ulicy Emilii Plater. Kontynuacja kolorystyki widoczna jest również w poziomie parteru gdzie zaprojektowany podcień wejściowy posiada okładzinę z miedzi. Materiał ten odzwierciedla kolorystykę bram, cegły, a jednocześnie zapewnia grę świateł i odbić oraz nadaje prestiżowy charakter. Współczesny układ elewacji opiera się o zasadę kompozycyjną rozbijającą charakterystyczny dla zabudowy apartamentowej pionowy ciąg okien. Poszczególne uskoki elewacji zostały dobrane pod kątem nasłonecznienia, otwarć widokowych poszczególnych apartamentów a także niwelacji pogłosu akustycznego w ‘studni’ jaką jest ciąg ruchliwej ulicy. Dzięki temu zabiegowi, każdy z apartamentów wychodzących w stronę ulicy posiada indywidualną loggie. Elewacja frontowa zwieńczona jest podniesionym gzymsem, nawiązującym do budynku sąsiedniego, powiązanego ze skośną płaszczyzną przecinającą się z tektoniką elewacji frontowej. Dzięki czemu najwyższa kondygnacja uzyskała możliwość lepszego doświetlenia światłem naturalnym, zaś schowany w dachu penthouse ma zapewnioną prywatność.
Charakterystyczne podłużne działki w zabudowie kwartałowej wymusiły zabudowę w formie podłużnej bądź też stworzenie drugiej linii zabudowy, najczęściej w formie oficyny. W tym wypadku podjęta została decyzja o podziale na dwie bryły mieszczące apartamenty oddzielone wewnętrznym patio. Każdy z apartamentów posiada dostęp do zadaszonej loggi o dużym wysięgu, która w naturalny sposób rozszerza funkcję mieszkalną.
Założeniem wtórnym było nadanie przyjaznego charakteru przestrzeni wewnętrznej, które będzie odmienne od zabudowy śródmiejskiej i sąsiadujących obiektów. Ocieplenie i zapewnienie kameralnego charakteru zapewni zieleń pnąca się po ścianach sąsiednich budynków, zakrywając obecne na nich zniszczenia. Wnętrze patio wypełnione jest nasadzeniami krzewów i zieleni niskiej. Uzupełnienie stanowią drzewa osadzone w dedykowanych donicach ponad garażem podziemnym. Wybrano sosny czarne (charakterystyczny gatunek występujący w lasach otaczających Warszawę), których wysokość planowana jest do poziomu najwyższej kondygnacji, wypełniając tym samym całą wysokość patio.
Karta techniczna projektu
- lokalizacja: Warszawa, ul. Emilii Plater, Polska
- architekci: Konrad Loesch, Krystian Krawczyk, Anita Kaczmarczyk,
- współpraca: Diana Bomba, Andrzej Kuchta, Mikołaj Sikora
- inwestor: SOHO Creative Housing
- konstrukcja: ESDO Project
- instalacje sanitarne: ALLINSTAL
- instalacje elektryczne: NOAN Project
- powierzchnia: 4360 m2
- projekt: 2020
- realizacja: 2021-2023
- przeznaczenie: budynek mieszkalny, wielorodzinny, premium
- faza: projekt koncepcyjny, budowlany, wykonawczy, nadzór
