Filmy

Październik 9, 2022

Dom Ettehadieh

Dom Ettehadieh w Teheanie (Iran) składa się z serii budynków i dziedzińców, które powstały około 150 lat temu. Jest to architektoniczna/urbanistyczna manifestacja starożytnego Teheranu i jego mieszkańców; prawdziwy przykład poezji architektonicznej.

Posiadłość o powierzchni 9000 metrów kwadratowych, w sercu Alei Laleh-Zar w Teheranie, opowiada historię rodziny Ettehadieh, która przeniosła się tam z rodzinnego Tabrizu około 105 lat temu. Przez 50 lat przed ich przeprowadzką posiadłość należała do Amin-ol-Sultana, skarbnika szacha Qajar, i była wykorzystywana przez królewskich gości do rozrywki i obsługi zagranicznych gości pałacu.

Dom Ettehadieh po renowacji | fot.: Parham Taghioff

W miarę powiększania się rodziny, na miejscu budowano nowe domy dla nowych członków rodziny Ettehadieh. Ze względu na bardzo strategiczne położenie pomiędzy alejami Ferdowsi i Lalehzar, dwoma głównymi drogami starożytnego Teheranu, nieruchomość była również historycznym miejscem ruchów politycznych, zgromadzeń i zawirowań.

Większość tkanki budowlanej pochodzi z okresu Pahlavi. Istnieją również dowody (w tym zdjęcia lotnicze) wskazujące, że miejsce to, w szczytowym okresie w latach 40-tych, było w doskonałym stanie. Później, w latach 70-tych, dom stał się planem filmowym dla słynnego serialu irańskiego "My Dear Uncle Napoleon", opartego na powieści komicznej przedstawiającej różne klisze postaci irańskich. Od tego czasu dom powszechnie nazywany jest "Domem Wujka Napoleona".

Rewolucja islamska w 1979 r. położyła kres kulturowej i funkcjonalnej tożsamości i romantyzmowi alei Lalehzar, przekształcając go w ulicę do sprzedaży elektroniki. Dom został opuszczony przez rodzinę, której wielu członków wyemigrowało z kraju lub przeniosło się do nowych domów.

Ze względu na swoją wyjątkową tożsamość i wszystko, przez co przeszedł, dom zyskał znaczenie dla dziedzictwa kulturowego Iranu. W 2013 r. został zakupiony w celu odrestaurowania i zachowania jako zabytkowego budynku przez władze miasta Teheran. Celem projektu była rewitalizacja tego miejsca na potrzeby kultury publicznej w ramach stopniowego procesu przywracania Lalehzarowi jego dawnej tożsamości kulturowej.