Riken Yamamoto - projekty mieszkaniowe
Jedną z rzeczy, których najbardziej potrzebujemy w przyszłości miast, jest stworzenie warunków poprzez architekturę, która zwielokrotni możliwości spotykania się i interakcji między ludźmi. Ostrożnie zacierając granicę między sferą publiczną i prywatną, Yamamoto wnosi pozytywny wkład wykraczający poza założenia, aby umożliwić budowanie się społeczności - wyjaśnia Alejandro Aravena, przewodniczący jury i laureat Nagrody Pritzkera 2016. To uspokajający architekt, który wnosi godność do codziennego życia. Normalność staje się niezwykła. Spokój prowadzi do świetności.
Prezentujemy projekty mieszkaniowe Rikena Yamamoto, laureata Nagrody Pritzkera 2024, które zrealizowane na przestrzeni ostatnich 40 lat.
Willa Yamakawa (1977, Nagano, Japonia)
Najwcześniejszym dziełem architekta Rikena Yamamoto jest prywatna rezydencja położona w lesie, zaprojektowana tak, aby w pełni przypominała taras na świeżym powietrzu, z którego można korzystać w cieplejszych miesiącach. Nienarzucający się taras płynnie przechodzi w salon i jadalnię, podczas gdy sypialnie i kuchnia znajdują się w małych, rozproszonych pomieszczeniach. Drewniane belki na podłodze i skośny sufit powyżej, biegną równolegle na całej długości tego wąskiego budynku, wprowadzając harmonię i przywołując naturę jego bezpośredniego otoczenia.
Dom Ishii (1978 Kawasaki, Japonia)
Zbudowana dla dwóch artystów rezydencja posiada pawilonowe pomieszczenie z szerokimi schodami, które służą jako scena do organizowania występów. Ściana osłonowa przyciąga naturę i sąsiadów, podczas gdy pomieszczenia mieszkalne pozostają osadzone pod nią, w wyniku czego dom jest zakorzeniony w sferze publicznej, gdzie wszystkie widoczne obszary stanowią sąsiedzką przestrzeń.
GAZEBO (1986, Yokohama, Japonia)
GAZEBO to Dom Rikena Yamamoto. Został zaprojektowany tak, by zachęcać do interakcji z sąsiadami na poziomie tarasów i dachów. Ustawa o dostosowaniu gruntów (1954) znacznie poszerzyła główną drogę z 4 do 26 metrów, drastycznie zmieniając środowisko - społecznie, emocjonalnie i architektonicznie. Skupisko małych domów, które niegdyś pielęgnowały społeczność, ustąpiło miejsca cztero- i pięciopiętrowych budynkom wielofunkcyjnym, z handlem na parterze i wynajmowanymi mieszkaniami na najwyższych piętrach. Architekt tworzy progi powyżej, dając przestrzeń do życia sąsiedzkiego, uprawiania ogrodów na poziomie dachów i tarasów.
Osiedle Hotakubo (1991, Kumamoto, Japonia)
Pierwszy społeczny projekt mieszkaniowy Yamamoto obejmuje szesnaście klastrów mieszkaniowych, które dają 110 jednostek mieszkalnych, rozmieszczonych wokół wysadzanego drzewami centralnego placu, do którego można dostać się tylko przechodząc przez rezydencję. Zainspirowany tradycyjnymi japońskimi machiya i greckimi mieszkaniami oikos, które sprzyjały kolektywizmowi wśród sąsiadów, Yamamoto zachęca do przejścia z przestrzeni prywatnej do pół-publicznej, w wyniku czego powstaje próg, który tworzy obszar społeczności lokalnej, przy jednoczesnym poszanowaniu prywatności poszczególnych rodzin. Ograniczenia lokalowe wymuszone przez ustawę o mieszkalnictwie publicznym, skutkują małymi mieszkaniami, więc każde z nich posiada taras wychodzący na plac, powiększając przestrzeń mieszkalną i łącząc mieszkańców ze środowiskiem naturalnym.
Ecoms House (2004, Tosu, Japonia)
Ten budynek SOHO (małe biuro w domu) o powierzchni 115 metrów kwadratowych jest prototypem, który prezentuje wydajność aluminium jako materiału budowlanego. Lekkie, trwałe i nadające się do recyklingu aluminiowe panele kratowe przeplatają się z aluminiowymi arkuszami i szkłem, tworząc zewnętrzną powłokę w kratkę, którą można wymieniać i zastępować różnymi mechanizmami, w tym żaluzjami lub projektowanymi oknami, ze szkła lub aluminium, oferując możliwość dostosowania do różnych potrzeb i przystępność cenową.
Osiedle Pangyo (2010, Seongnam, Republika Korei)
Kompleks dziewięciu niskich bloków mieszkalnych został zaprojektowany jako przezroczysty bryły na parterze, które katalizują wzajemne powiązania między sąsiadami, zapewniając, że nawet ci mieszkańcy, którzy mieszkają samotnie, nie mieszkają w izolacji. Wspólny taras na drugim piętrze zachęca do interakcji, oferując przestrzenie do spotkań, place zabaw, ogrody i mosty łączące jeden blok mieszkalny z drugim.
Źródło: Pritzker Prize
