Architektura Glenna Murcutta
Glenn Murcutt jest najbardziej cenionym międzynarodowo architektem Australii. Zdobył już ok. 30 międzynarodowych nagród w dziedzinie architektury, w tym złoty medal Australian Institute of Architects w 1992 roku, Order Australii w 1996 roku oraz Nagrodę Pritzkera w 2002 roku. W 2009 r. Murcutt uhonorowany został także złotym medalem American Institute of Architects.
Glenn Murcutt stoi w silnej opozycji do większości znanych architektów współczesnych. Nie realizuje wielkich projektów, stosuje proste materiały zamiast luksusowych i pracuje sam. Przyznaje, że modernistyczną inspirację czerpie z dzieł Miesa van der Rohe, ale wpłynęli na niego również tacy architekci, jak Alvar Aalto i Pierre Chareau.
Zobacz także:
Wystawa: Glenn Murcutt: Architecture for place
Charakterystyka projektów Glenna Marcutta
Jego projekty wymykają się spod wszelakiego mainstreamu i zajmują samodzielną, niezachwianą pozycję w świecie architektury. Murcutt nie widzi potrzeby posługiwania się w pracy komputerami bądź nowymi mediami – projektuje i buduje w swoisty sposób, postrzegając proces projektowania jako „myślenie obrazami“. Rysowanie to dla Murcutta podstawowy instrument odkrywczy: ręka, która tworzy rysunek, znajduje rozwiązania jeszcze zanim przetworzy je umysł. Pomimo tych – mogłoby się wydawać – archaicznych metod, z jego atelier wyszło w ostatnich 40 latach ponad 500 projektów. Wszystkie są dowodem na istnienie harmonii pomiędzy budynkiem a przyrodą, poprzez zastosowanie jedynie produkowanych na miejscu materiałów oraz technik, nie wywierających szkodliwego wpływu na przyrodę.
Architektura zrównoważona Glenna Marcutta
Na długo przed globalnym rozprzestrzenieniem się idei zrównoważonego rozwoju, Murcutt zrealizował ją w pełni w każdym ze swoich projektów. Tak tłumaczy swoją metodę pracy: – Zajmowałem się kwestiami ochrony przyrody od początku swojej kariery. Już przy pierwszym projekcie myślałam nad odpowiednim ustawieniem domu i naturalną klimatyzacją, aby uniknąć sztucznej klimatyzacji. Ważne było dla mnie zawsze połączenie przestrzeni i przyrody w projekcie widok z okien, bo dom ma być przecież miejscem, gdzie możemy się ukryć. Od czterdziestu lat zajmuję się tymi problemami […]. Zawsze staram się zminimalizować zużycie energii w domu, biorąc w projekcie pod uwagę lokalny klimat. W strefie tropikalnej wszystkie moje budynki stoją na palach; w okolicach suchych i gorących znajdują się coraz bliżej ziemi. Wraz z żoną zaprojektowałem budynek Australian Opal Centre, który niemal w całości znajduje się pod ziemią. W lecie temperatura sięga w tej okolicy 48 stopni, a w zimie spada nawet do -10, ale temperatura podłoża wynosi zawsze około 21 stopni, a od dwóch metrów w głąb ziemi można wykorzystywać już energię geotermalną.
Nagroda Pritzkera
Biorąc pod uwagę, jak bardzo australijski klimat determinuje projekty Murcutta, otrzymujemy wyjątkowość, która została doceniona na forum międzynarodowym, przyznając Marcuttowi nagrodę Pritzkera w 2002 roku. Murcutt projektuje głównie domy mieszkalne, ale jeden z jego budynków publicznych, czyli ukończone w 1999 r. Centrum Edukacyjne Arthura i Yvonne Boyd, zebrał szczególnie dużo pochwał. Krytycy nazwali je wręcz „dziełem mistrzowskim“ – tak Thomas J. Pritzker, prezydent Fundacji Hyatt, która przyznaje Nagrodę Pritzkera od 1979 r., uzasadniał przyznanie Murcuttowi tego prestiżowego wyróżnienia.
Biografia Glenna Marcutta
Murcutt urodził się w 1936 r. w Londynie, jednak jego rodzice pochodzili z Australii. Wczesne dzieciństwo spędził w Papui Nowej Gwinei, w 1941 r. rodzina przeniosła się do Sydney. Tam studiował w Technical College, czyli dzisiejszym Uniwersytecie Nowej Południowej Walii, który ukończył w 1961 r. Po długiej wizycie studyjnej w Europie i praktykach w najlepszych biurach architektonicznych, Murcutt otworzył własne biuro w 1969 r. Do dziś jest to biuro jednoosobowe, bez stałych współpracowników, którzy pojawiają się jedynie, kiedy Murcutt realizuje większy projekt. W swoim atelier oddaje się pracy, która czerpie z australijskiej kultury, różnorodnego klimatu i topografii kontynentu.
Murcutt wykłada na wielu uniwersytetach świata, m.in. w Yale, Dublinie, Virginii, Reykjaviku, Waszyngtonie, Montanie. Jego dorobek doczekał się już bogatego opisu. Publikacje książkowe to m.in.: „Leaves of Iron: Glenn Murcutt, pioneer of an Australian architectural form“ Philipa Drewa (Collins/Angus & Robertson: North Ryde, N.S.W., 1991; „Three Houses by Glenn Murcutt“ Elizabeth Farrelly (Architecture in Detail, Phaidon: London 1993), „Touch This Earth Lightly: Glenn Murcutt in his own words“ także Philipa Drewa (Duffy & Snellgrove: Pott Points, N.S.W., 1999); „Glenn Murcutt: buildings and projects 1962–2003“ Françoise Fromonot (Thames & Hudson, London 2003); „Glenn Murcutt: A Singular Architectural Practice“ Beck Haig i Jackie Cooper (Images Publishing: Melbourne 2006) oraz „The Architecture of Glenn Murcutt“ i „Glenn Murcutt: Thinking Drawing/Working Drawing“, obie Toma Heneghana, Maryam Gusheh, Catherine Lassen i Shoko Seyama (TOTO: Tokio 2008). Filmy o życiu i projektach Murcutta to: „Touch the Earth Lightly“ (1995) australijskiego dziennikarza zajmującego się architekturą Petera Hyatta oraz „The Tin Man“ (2002), przygotowany na zamówienie australijskiego programu telewizyjnego Channel 9.
Komentarze
opinia młodego
Dodano: Czwartek, 19 Styczeń 2012, 13:01, Autor: Młody
korekta pisowni
Dodano: Środa, 18 Styczeń 2012, 14:38, Autor: R. Kobugi
korekta pisowni
Dodano: Niedziela, 22 Styczeń 2012, 09:04, Autor: redakcja