Senator
Senator to projekt, który zrealizowany zostanie w miejscu związanym z instytucjami finansowymi.
W czasach króla Augusta Poniatowskiego mieściła się tu Mennica Państwowa, w ostatnich latach zaborów rosyjski Bank Państwa, a od 1924 r. Bank Polski. W bezpośredniej okolicy swoje siedziby miały także inne znaczące banki oraz kancelarie prawne.
Współczesny senator będzie nowoczesnym budynkiem biurowym o powierzchni blisko 25.000 m2. Jego powstanie pozwoli odbudować pierzeję ul. Bielańskiej i al. Solidarności. Budowa rozpocznie się jeszcze w 2010 roku, a cała inwestycja zostanie oddana do użytku w 2012 roku.
Bryła budynku
Bryła Senatora zaprojektowana została na planie dawnego budynku Banku Polskiego. Od ul. Bielańskiej znajdzie się fasada frontowa, z zachowanym środkowym ryzalitem i głównym wejściem do budynku. Odwzorowany został również kolisty narożnik od strony al. Solidarności. Sama elewacja zachowuje zabytkowe założenia m.in. kontynuowane są poziome linie dzielące poszczególne kondygnacje budynku. Na dwóch najniższych piętrach znajdą się duże przeszklenia, podobnie jak w historycznym budynku z 1907 r. Kamień, którym pokryta zostanie elewacja oraz jego kolor także będą nawiązywały do dawnego wyglądu budynku. Dolna część elewacji pokryta zostanie piaskowcem w kolorze ceglastym odwołując się do historycznej okładziny z różowo-czerwonego piaskowca z kamieniołomu w Tumlinie. Wyższe piętra pokryje kamień w kolorystyce piasku, odwołując się tym samym do kremowo-żółtego kamienia wydobywanego w kamieniołomie w Dołach Biskupich, którym pokryte były zewnętrzne ściany gmachu Banku Polskiego.
Atrium
Miejscem szczególnym w Senatorze będzie główne Atrium. Jego centralna ściana poddana zostanie renowacji, dzięki czemu odzyska oryginalny wygląd frontowej ściany sali kasowej dawnego Banku Polskiego. Wyeksponowanie zabytkowej ściany pozwoli także na umieszczenie w historycznym miejscu tablicy Banku Polskiego, której wmurowanie nastąpiło 24 kwietnia 1924 r. Część podłogi w Atrium zostanie przeszklona, by zaprezentować zabytkowe fragmenty murów mennicy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego z XVIII wieku.
Projekt przygotowany został z poszanowaniem historii miejsca, do której nawiązywać będzie zarówno formą architektoniczną jak i funkcją. Osiągnięcie takiego rezultatu możliwe było dzięki trwającym ponad 4 lata pracom. Chcemy bardzo dokładnie oddać ducha historii tego miejsca – mówił Jeroen van der Toolen, Managing Director Ghelamco CEE. Ostateczny kształt budynku powstał na deskach kreślarskich belgijskiej pracowni Jaspers & Eyers przy współpracy polskich architektów z firmy AB-Projekt oraz Architraw GB specjalizującej się w renowacjach i odbudowach. Całość projektu uzgadniana była z biurem Stołecznego Konserwatora Zabytków.
Funkcja
Łączna powierzchnia budynku to 25.000 m2, zlokalizowana na 6 kondygnacjach. Parter przeznaczony zostanie na działalność handlowo-usługową. Na kolejnych kondygnacjach zaplanowano powierzchnię biurową – 23.600 m2. W budynku znajdą się 2 wejścia do części biurowej, którą obsługiwać będą 3 recepcje z holami windowymi. Pod budynkiem zlokalizowany będzie parking podziemny z wjazdem od strony al. Solidarności, zapewniający miejsce 339 samochodom.
Rys historyczny
Miejsce, w którym powstanie budynek jest historycznym centrum finansowym Warszawy. Już w XVIII wieku król Stanisław August Poniatowski umieścił w znajdujących się tu budynkach Mennicę Państwową. Kompleks pałacowy z drugiej połowy XVII wieku zaadaptowano na kantory, składy kruszcu, skarbiec, a na piętrze apartamenty dyrektora mennicy. Samą fabrykę zlokalizowano natomiast w budynku ujeżdżalni koni sąsiadującej z pałacem. Oprócz złotych, srebrnych i miedzianych monet bito tam także medale i ordery.
W latach 1817-1821 wzniesiono nowy gmach mennicy – murowany, piętrowy budynek znalazł się nieomal dokładnie na miejscu późniejszej sali kasowej Banku Polskiego. Mennica pełniła swoją funkcję do 1867 roku, kiedy budynki przeznaczono pod wyburzenie. W ich miejscu w latach 1907 – 1911 powstał nowy gmach projektu architekta Leontija Nikołajewicza Benoit, profesora Petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. Do czasu odzyskania przez Polskę niepodległości znajdował się tu rosyjski Bank Państwa. Po 1918 r. miała tu swoja siedzibę Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, a od 1924 r. Bank Polski. W tych czasach okolica stanowiła finansowe centrum stolicy. Sąsiadami Banku Polskiego były liczne banki prywatne, instytucje finansowe i firmy związane z obrotem pieniężnym. Swoje siedziby miały tu m.in. Warszawski Bank Dyskontowy (ul. Fredry 8), Gospodarczy Bank Spółdzielczy (ul. Senatorska 10), Polski Bank Przemysłowy (ul. Senatorska 42) i Bank Zachodni (ul. Fredry 6).
Podczas okupacji niemieckiej budynek służył jako siedziba Banku Emisyjnego. W czasie działań wojennych, m.in. walk powstańczych, znaczna część gmachu uległa zniszczeniu. Część, która przetrwała została rozebrana w latach 60. Jedyne zachowane zachodnie skrzydło ruin Banku Polskiego w dniu 1 sierpnia 1981 r. zostało wpisane do rejestru zabytków. Zabytkowa ściana zostanie wiernie odrestaurowana przez Ghelamco jako ściana frontowa głównego Atrium.
